Hoge ontslagvergoeding voor secretaresse die gedwongen satijnen kleding en hoge hakken moest dragen

23 september 2015  door Maarten van Gelderen

Een 24-jarige werkneemster werd tijdens haar eerste baan als secretaresse bij een ingenieursbureau geconfronteerd met een bijzonder kledingvoorschrift. Er werd van haar verwacht dat ze satijnen (nauwsluitende) kleding zou dragen in combinatie met hoge hakken.

Op 27 november 2013 en op 4 maart 2015 vinden twee functioneringsgesprekken plaats waarin de werkneemster te horen krijgt dat haar functioneren “achterblijft bij de verwachtingen”, zij “nog steeds fouten maakt in haar werk”. De werkgever concludeert dat “de ingrediënten voor een succesvolle en plezierige samenwerking er op het moment niet goed uitzien.” De werkneemster krijgt een laatste kans met de opmerking dat het dienstverband ter discussie staat als de verwachtingen van de werkgever niet worden ingevuld binnen een periode van drie maanden.

Ongewenste intimidatie?
De werkneemster beklaagt zich bij de HR-manager over het functioneringsverslag en stelt daarbij ook de kledingeis (het dragen van satijn) aan de orde. Ook laat zij de HR-manager weten dat zij het niet op prijs stelde dat haar leidinggevende haar aanraakte. De HR-manager antwoordt hierop dat de werkneemster “geenszins genoegen hoeft te nemen met kledingeisen die voor jou onacceptabel zijn en ook niet als je wordt aangeraakt terwijl je daar geen prijs op stelt. Ik heb tegen jou gezegd dat je daarin helder moet zijn ter vermijding van misverstanden.”

Kort daarna meldt de werkneemster zich ziek wegens arbeidsgerelateerde spanningsklachten. Na een mislukte mediationpoging dient de werkgever een ontslagverzoek in dat gebaseerd is op disfunctioneren en een verstoorde arbeidsrelatie. Volgens de werkgever is er een arbeidsconflict ontstaan omdat de werkneemster haar leidinggevende ten onrechte van seksuele intimidatie zou hebben beschuldigd.

De werkneemster voerde in de ontslagprocedure aan dat haar functioneren geen onderwerp van kritiek was zolang zij voldeed aan de gestelde kledingeisen. Zij heeft lange tijd tegen haar zin aan deze eisen voldaan vooral nu zij door haar leidinggevende (en zijn echtgenote die eveneens binnen het bedrijf werkzaam was) genegeerd werd als zij geen satijnen kleding droeg.

Rechter: verstoorde arbeidsrelatie is aan werkgever te wijten
De rechter concludeert allereerst dat er onvoldoende reden is om de arbeidsovereenkomst wegens disfunctioneren te ontbinden. Tussen beide functioneringsgesprekken ligt 15 maanden en de werkgever heeft op geen enkele manier invulling gegeven aan een verbetertraject en/of begeleiding. Van een verstoorde arbeidsrelatie is volgens de rechter echter wel sprake en op die grond wordt de arbeidsovereenkomst dan ook ontbonden.

In dit verband stelt de rechter vast dat de werkgever in strijd gehandeld heeft met het discriminatieverbod nu artikel 7:646 BW bepaalt dat een werkgever geen onderscheid mag maken tussen mannen en vrouwen (onder meer) in arbeidsvoorwaarden en bij de arbeidsomstandigheden. Nu er kennelijk alleen bij een vrouwelijke werknemer is aangedrongen op het dragen van satijn en bij mannelijke werknemers vergelijkbare kledingeisen niet werden gesteld, is er sprake van discriminatie.

Ook komt de rechter tot de conclusie dat er sprake lijkt te zijn geweest van seksuele intimidatie. Zo verklaarde een oud-werkneemster dat de leidinggevende houdt van “vrouwen die glimmen” zoals hij dat noemde.

De kantonrechter kent de werkneemster dan ook een royale ontslagvergoeding toe ter grootte van ongeveer een bruto jaarsalaris (de werkneemster was ruim twee jaar in dienst). Bovendien wees de kantonrechter de werkneemster er nog eens fijntjes op dat zij het recht heeft om in een aparte procedure een eventuele (aanvullende) schadevergoeding van haar werkgever te eisen.